Już na drugim roku studiów postanowiłam nigdy nie pozbywać się trzytomowego dzieła Tatarkiewicza (nie tylko ze względu na walory merytoryczne).
Know how^^
Człowiek budzi się w środku nocy ( 6 a.m., wakacyjna strefa czasowa ), na lekkim kacu, z przytkanymi drogami oddechowymi (enigmatyczna alergia), pokaszluje czytając przestarzałą gazetę i tuż po śniadaniu ten sam człowiek, czyli ja, realizuje od jakiegoś czasu układający się w głowie plan- zakłada bloga. Nie tylko dlatego, że rano, że czas wolny, że oświecenie. Stało się tak z chęci dzielenia się dobrymi rzeczami, realizowania czegoś co odważniejsi nazwaliby pasją, z chęci wskakiwania na krzesła czy inne meble z aparatem (lub marnym ‘czymkolwiek’ w moim przypadku)! Jest to całkiem niezły powód do wzniesienia toastu, zatem dziś nalewka z aronii i czarnej porzeczki. Mimo tego, że najlepsza do toastów będzie dopiero za kilka miesięcy. To moja pierwsza nalewka. Bazowałam na tym przepisie, zmodyfikowałam ze względu na aroniowy deficyt - sadzonki aronii zostały wetknięte w ziemię zaledwie rok temu. Nalewka z aronii i czarnej porzeczki z nutą wanilii ...
Że niby tatar na biedniejsze dni? xD
OdpowiedzUsuńCiekawa interpretacja :D I rzeczywiście chodzi o biedę, biedę wśród przedmiotów do obciążenia wafli :D
OdpowiedzUsuńHah, do takich celów polecam "Wiktymologię" Hołysta- idealna :D
OdpowiedzUsuń